koekoek 2 (#PP12 - 3)

Bruce Springsteen is een baas. De koning! Zo hoor je dat tegenwoordig te zeggen. Schijnbaar. Een held, vind ik. Fenomeen, mag ook. Ontdekt in 1972 en dat is sowieso een top jaar. Sindsdien is en blijft het een van de betere live acts. Hij bewees afgelopen maandag weer eens dat hij met kop en schouders boven de meeste artiesten uit steekt.

Die man speelde een enorme reeks hits achter elkaar en bracht met passie een paar goede nieuwe nummers. Het was vanaf de allereerste seconde één brok energie. Je zag gewoon dat hij en zijn E Street Band er enorm veel plezier in hadden. De vonk sloeg gelijk over op het 60.000 hoofdjes tellende publiek. Tot ver achteraan op het Pinkpopterrein in Landgraaf gingen, op aangeven van Springsteen, de handjes in de lucht.

Het was wat mij betreft met stip het vetste optreden dat ik ooit heb mogen filmen. Misschien wel het beste concert dat ik in mijn leven gezien heb, maar zelfs vier dagen later ben ik nog niet helemaal objectief. Nog steeds heb ik het gevoel dat het een prettige droom was. Ik had dan ook pole position. Vanaf mijn plekkie kon ik alles perfect volgen. Met de enorme telelens, die ik tot mijn beschikking had, kon ik zo close als ik wilde.

Ik stond bij Bruce op camera 2. Dat grote apparaat links voor op het podium. Een van de eerste shots die ik voor zette was een extreme close-up van Bruce. En profiel met microfoon. Het werd direct geschakeld. Toen het rode lampje in mijn zoeker ging branden kreeg ik kippenvel en vanaf dat moment had ik op mijn gezicht een grijns tot ver achter de oren. Sindsdien wil die glimlach niet meer verdwijnen.

Ik heb tijdens het concert van Bruce een paar keer naar de assistent achter mij gekeken. Ook hij zat te stralen. Het liefst had ik hem gevraagd of hij me even wilde knijpen, maar dat kon natuurlijk niet. Dat ziet er zo gek uit. De slokken water die hij me tussen nummers door aanbood waren wel zeer welkom. Ik heb namelijk achter mijn camera stiekem keihard meegezongen met Born to Run, Dancing in the Dark en Born in the USA. Daarvan werd ik dorstig.

Op het moment dat Springsteen aan het eind van Waitin' On A Sunny Day een jongentje uit het publiek haalde, hem liet meezingen en op zijn schouder zette biggelde er een traan over de wang van deze sentimentele cameraman/papa. Het was allemaal zo puur. Zo goed. En de kippenvelbultjes waren er weer toen het mannetje de opdracht kreeg om zich tot de band te richten en 'Come on E Street Band!' moest roepen.

Tijdens Spirit in the Night liep Bruce vlak langs me. Hij kreeg een schilderij van iemand uit het publiek. Vervolgens wandelde hij rustig terug naar het midden van het podium. Camera 3, de camera aan de andere kant van het podium, werd geschakeld. Ik wist dat mijn camera precies in de lijn stond en besloot in een fractie van een seconde om heel even langs mijn camera te kijken. Een heel klein momentje voor mezelf, dacht ik. Dat zou waarschijnlijk niemand opvallen. Bovendien heb ik als cameraman geleerd dat je ook vaak langs de camera moet kijken om tunnelvisie te voorkomen en om te weten wat er om je heen gebeurt.

Maar direct na het optreden sprak collega Carrien me er al over aan. Zij had het gezien. Koekoek. En Johan, de man van camera 3, was het natuurlijk ook niet ontgaan. Ook hij sprak van een koekoek-momentje. En toen kreeg ik een sms van mijn beste vriendje Rob, die thuis voor de buis had zitten kijken. Hij schreef alleen maar: 'Koekoek'.

Ach, iedereen mag ook weten dat ik erbij was. Ik ben er super trots op. Het blijft briljant als twee passies zo bij elkaar komen. Ik ben gek van mijn werk en groot liefhebber van dit soort muziek. Pinkpop speelt al mijn hele leven een rol op tweede pinksterdag. Als elf jarig mannetje sloop ik al het Geleense Burgemeester Damenpark binnen tijdens een optreden van Nena. En nu stond ik zelf op het podium tijdens een optreden van niemand minder dan The Boss. Veel mooier wordt het leven niet. Na afloop dacht ik heel even: 'nu kan ik sterven', maar dat is niet waar. Dit vraagt om meer. Veel meer!