de natuurfilmer

Veel kennis van zaken heb ik niet als ik battlefield Appelgaard betreed. De missie is simpel: in extreme close-up opnamen maken van bijen. Ik ben uitgerust met een camera, telelens, een setje macro-voorzetlenzen en een statief met zoompook. Bij me is een vrolijke verslaggeefster.

Hele echte natuurfilmers zouden op een dag als deze niet uitrukken. Het is grijs en grauw. Er staat een stevige wind en de bloesem heeft haar beste tijd alweer gehad. Wij van de televisie hebben echter een deadline en dus geen keuze. We gaan op zoek naar bijtjes die het laatste restje stuifmeel uit nog enigszins toonbare bloempjes halen. Dat is geen sinecure. De takken van appelbomen waaien woest heen en weer. Zeker in close-up worden het wilde opnamen. Telkens als ik eindelijk een bij vang in een bruikbare uitsnede, gediafragmeerd en scherp gesteld heb, dan vliegt het beestje op, nog voor ik de startstopknop ingedrukt heb.

Ze hebben cameravrees, zo lijkt het.

Maar ik ben niet voor één gat te vangen. In de boomgaard staan bijenkasten. Daar is het een drukte van belang. Ik haal uit de auto een lichtstatiefje, de rol met gaffertape en mijn zakmes. Van een boom snijd ik een tak met nette bloesembloempjes. Die tak plak ik aan het statiefje en deze constructie plaats ik voor de ingang van zo'n bijenkast. Midden op de drukke aanvliegroute. Mijn camera zet ik zo dat alle trucagemiddelen buiten beeld blijven. In mijn enthousiasme let ik er niet op dat ik zelf ook pal voor een landingsbaan sta.

De imker, die onderweg is met beschermende kappen, beroker en bovenal verstand van bijengedrag, belt met de verslaggeefster over zijn verwachte aankomsttijd en waarschuwt tussendoor voor narrige werksters. Het schijnt dat de insecten dit voorjaar ontevreden zijn over het weer en hun honingopbrengst. Je moet in elk geval niet recht voor de ingang van een bijenkast gaan staan.

Moet ik nog verder vertellen?

De waarschuwing komt in elk geval telaat. Een boze bij zit op mijn achterhoofd. Ik hoor haar en voel haar. Met mijn hand wil ik die kloothommel weg slaan. Wat mislukt. Het is alsof het beest blijft hangen in mijn weelderige haardos. Ze prikt. Dat steekt.

Ik vloek. Wrijf. Voel. En zie de verslaggeefster in de verte wegvluchten. Zij heeft veel meer haar dan ik.

Bij de auto aangekomen controleert ze mijn kop. Er groeit een bult. Ze ziet geen angel meer. Op internet lezen we wat te doen na een bijensteek. Uitzuigen is het advies. De verslaggeefster biedt aan dit even te doen. Dat is natuurlijk ontzettend lief aangeboden, maar het gaat mij een brug te ver. Het is al een gek verhaal als je met een leuke dame iets gaat ondernemen op het gebied van bijtjes en bloempjes. Wanneer je ook nog thuis komt met de mededeling dat ze je uitgezogen heeft...

Afijn.

We gaan pas verder als de imker gearriveerd is. Ik trek zo'n beschermend pak met gaashoed aan en een paar rubber keukenhandschoenen. Nu durf ik alles. Om te beginnen leg ik me toe op het filmen van de ingang van de bijenkast. Als ik op mijn knieën ga zitten steekt een beknelde Maja in mijn rechter knie.

En nu is het afgelopen!